Τελικά όλα στη ζωή ξεκινάνε από την ανατροφή, την παιδεία και τις αξίες.
Το πρόβλημα είναι ότι η τριάδα αυτή τείνει προς εξαφάνιση και αντί να μας ξενίζει, θεωρείτε δεδομένη η απουσία έστω και ενός στοιχείου. Είναι δυνατόν? Κι όμως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Βέβαια, θα μου πείτε, εδώ έχουμε ένα κάρο άλλα προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά, με αυτό θα ασχοληθούμε? Δικαίως θα σας απαντήσω, αλλά τα βιώματα πολλές φορές δεν πρέπει να μένουν ασχολίαστα, ειδικά όταν η αηδία και ο αποτροπιασμός που προκαλεί η κοινωνική σήψη είναι τέτοιας έντασης.
Θα βιαστείτε ξανά και θα πείτε ότι είμαι απαισιόδοξος και τα βλέπω λίγο πιο "μαύρα" από την πραγματικότητα. Θα σας διαψεύσω ξανά. Δεν είμαι εγώ ο περίεργος και ο απαισιόδοξος, η χώρα φταίει που έχει γεμίσει με ηλίθιους και δυστυχώς έχω πρόβλημα συγκατοίκησης στον ίδιο χώρο, ή έστω πλανήτη, με αυτούς! Είναι δυνατόν να συμβιβαστεί κανείς? Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων που με ενοχλούν αλλά σήμερα με απασχολεί το γεγονός ότι έχουμε φουλάρει σε ανθρώπους στενόμυαλους, με παρωπίδες, φανατισμένους με κάθε λογής βλακεία, που αντί να δείξουν έναν σωστό δρόμο στην νεολαία την ωθούν από μικρή ηλικία στην άγνοια του όρου "σεβασμός", ειδικά προς τον συμπολίτη και συνάνθρωπο, και στην έντονη, άνευ όρων ανταγωνιστικότητα που οι νοήμονες γνωρίζουν ότι δεν οδηγεί πουθενά.Για ποιό λόγο όλα αυτά? "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" έλεγαν κάποιοι πολύ πριν από εμάς, όμως το είπαν βάσει κάποιας αφορμής και της επανάληψης της στον χωροχρόνο και όχι επειδή ξύπνησαν στραβά ένα ηλιόλουστο πρωινό.
Εδώ μου κολλάει και ο σημερινός τίτλος..Τι πρέπει να κάνω εγώ? Να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα και να γίνω ένας απλός ρεαλιστής ή να συνεχίσω να είμαι ρομαντικός ώστε να νομίζω ότι μπορώ να συνεισφέρω στην αλλαγή, έστω και σε μικρή κλίμακα? Εδώ και καιρό σε ορισμένα θέματα έχω επιλέξει το 2ο κι ας είναι μακρύς και μοναχικός ο δρόμος...
...goodnight and cu soon
